Historia nieruchomości pod adresem Lubomira 6 na warszawskim Grochowie sięga lat 30. XX wieku. Działka nr 11, na której stoi obecny budynek, została wydzielona w 1932 roku z większego terenu o nazwie „Nieruchomość w byłej wsi Grochów VIII, dawnego rejestru nr. 47 obecnie rej.hip. W-2923 ” i pierwotnie miała powierzchnię 2141,46 m.kw. Sąsiadowała z innymi działkami wydzielonymi w wyniku parcelacji nieruchomości, terenami państwowymi oraz terenem miejskiej rzeźni końskiej (obecnie zabudowania przy ul. Grenadierów). Ta część Grochowa przechodziła wówczas spore zmiany – wytyczona została Aleja Waszyngtona, a ulica Grochowska została gruntowanie zmodernizowana. Dobra komunikacja z centrum stolicy oraz rozwijający się w okolicy przemysł sprawiły, że na terenach dawnego Lasku Grochowskiego wytyczono ulice i przeznaczono pod zabudowę mieszkaniową.

W 1937 część działki została bezpłatnie przekazana pod regulację ulicy Lubomira na rzecz miasta stołecznego Warszawy, a nieruchomość otrzymała nowy numer hipoteczny: 4089 – Praga. Właścicielami posiadającymi równy udział we własności nieruchomości byli wtedy Marian i Henryk Stencel, który posiadał również kamienicę na rogu ulic Modrzewiowej i Dobrowoja. W tamtym czasie parcela była niezabudowana. Plany zlokalizowania tam składu materiałów budowlanych nie zyskały aprobaty Działu Regulacji i Pomiarów m.st. Warszawy, ze względu na mieszkalny charakter planowanej w przyszłości zabudowy. Na początku 1938 roku działka nr 11, wtedy już z adresem Lubomira 6, w całości przeszła w ręce Leokadii Kuźmin, która rozpoczęła przygotowania do budowy na jej terenie dwóch kamienic. Właścicielka otrzymała z Działu Regulacji i Pomiarów m.st. Warszawy warunki zabudowy dla dwóch dwukondygnacyjnych budynków mieszkalnych, o maksymalnej wysokości 12 metrów. Zaakceptowany został projekt pierwszego budynku (oznaczonego na rysunku jako A.) o wymiarach 14 na 12 metrów, odsuniętego o 5 metrów od ulicy Lubomira, drugi budynek (oznaczony A1) miał powstać w przyszłości. Na rysunku oznaczono również istniejącą zabudowę – szopę do rozbiórki, garaż oraz ustęp. Budowa kamienicy została ukończona prawdopodobnie tuż przed wybuchem II wojny światowej. Po wojnie kamienica, jak większość nieruchomości w Warszawie, przeszła na własność Skarbu Państwa. Na początku 1954 roku na wniosek inwestora, którym był Zarząd Budowlanych Przedsiębiorstw Powiatowych, Prezydium Rady Narodowej w m.st Warszawie, Urząd Budownictwa, Oddział Planu Miasta wydał ostateczną zgodę na nadbudowę kamienicy o 2 kondygnacje. Projektowana kubatura nowej części budynku miała wynosić około 1000 m.sz. i została zrealizowana jeszcze w tym samym roku.